quinta-feira, 1 de janeiro de 2009

CONVICÇÕES EXISTENCIAIS

Adoro passear sozinha no silencio da floresta.

É quando sinto as minhas raizes na terra, sinto que são fortes e profundas e deixam a copa da árvore crescer em numerosas e diferentes ramificacões olhando para os quatro pontos cardinais.

E tenho a profunda convicção que também em tempos de ventos e tempestades estas raizes vão manter a árvore na terra.

15 comentários:

Unknown disse...

Também penso assim... e que as árvores morrem de pé!
.
Um Bom 2009!
.
[Beijo...@]

mena maya disse...

LET IT BE!!!

Linda esta tua reflexão!

Sei lieb gegrüßt!

Nenúfar Cor-de-Rosa disse...

Feliz ano 2009!! Eu adoro árvores e de florestas também!

Anônimo disse...

Belos pensamentos ! Quem me dera...
Um óptimo 2009 !
:)))) Zé-Carlos

R.Almeida disse...

Um blog muito bonito, desde uma cidade muito bonita. A visita que nos fez foi muito reconfortante. Damos informação, casos da vida real e apoio a quem de nós precise.
Somos como àrvores presas à terra e recusamo-nos a ser derrubadas enquanto a nossa sombra frondosa for util aqueles que exaustos e sem forças para continuar a procuram para recuperar forças e continuar a sua jornada pela vida.
Um próspero ano 2009.A felicidade está ao nosso alcance, basta acreditar e recebê-la de braços abertos. Bem haja

JAVIER AKERMAN disse...

Moito sentimento na tua entrada, benquerida amiga!
Un post que anima a tudos a a ser, sentir e ser árvores tamén, a ser un coa terra, con un mesmo.
Un beiço e os mellor para ti no 2009.

WOLKENGEDANKEN disse...

um Ar de: E verdade este aspecto da vida e da morte das arvores é muito importante: morrer de pé e sobre tudo viver de pé até o ultimo momento que espero que nao seja para amanha :))

WOLKENGEDANKEN disse...

Mena: "let it be" é uma frase tao boa que se pode aplicar a tantas situacoes da vida, nao é ? Em musica a versao que mais gosto e da Joan Baez. Nostalgica, claro :)) Bussi nach Berlin

WOLKENGEDANKEN disse...

Girafa: eu tambem. Acho que as florestas sao um autentico elixir de vida. Mas como vivo numa cidade muitas vezes tenho que conformar-me com um substituto como um parque. Claro, nao é a mesma coisa..... Um optimo 2009 para ti :))

WOLKENGEDANKEN disse...

Ah Zé-Carlos, quando eu estou triste tenho dois remeios: criatividade ou seja pintar, escrever ou entao o contacto com a natureza que seja um passeio pelo floresta ou a beira mar (quando puder) ou mudar uma planta dum vaso para outro. Tocar terra ou arvores sempre me cura de tudo. Um beijinho para ti :)))

WOLKENGEDANKEN disse...

Rudoisxis: Ola, obrigada pela visita.
Gostei do teu (vosso?) blog duma parte porque seguramente é muito util para muitas pessoas e pelo tanto um optimo projecto e por outra parte porque gosto dos teus textos.

Sempre fico encantada com metáforas com árvores e essa toca-me muito pelo conteudo e pela lingua. "Sombra frondosa" e verdadeiramente uma imagem muito forte.

um abraco amistoso ....

WOLKENGEDANKEN disse...

Javier: gracias por la visita y aprovecho para desearte tambien un 2009 muy, muy bueno con mucho amor y poco ego :)) Claro que continuo siguiendo tu blog ...

mdsol disse...

Wolkengedankenzinha:

Amanhã deixo-te lá no Branco no Branco a explicação de quem é o Chico!
:))

WOLKENGEDANKEN disse...

Obrigada ! Fico curiosa :))

mdsol disse...

Viste o post em que tentei responder à tua pergunta "Quem é o Chico?"
beijinho
:))